Γυάλινη αγάπη (Μπαλτσαβιά Θώμη)

Στις παρυφές ονείρων σεργιάνι ατέρμονο κάνω...ξυπόλητη..δίχως παπούτσια κι ας γεμίζουν τα πόδια μου αμυχές..δε θα συγκριθούν ποτέ με αυτές της ψυχής μου...

σε ψάχνω ορμέμφυτα με λύσσα όπως την πρώτη φορά κι ας ξέρω πως είσαι το τέλος μου...

ψυχανεμίστηκα από την πρώτη ώρα πόσο εύθραυστο είναι το όλο και το πάντα σου...σαν το δικό μου το ποτέ μοιάζει...

γυάλινη αγάπη ...δεν θα αργούσε η ώρα να ακολουθήσει τη μοίρα της..αυτή που έχουν όλα τα γυαλιά...

ό,τι κι αν έκανα σε λίγο σε μυριάδες θραύσματα θα περπατούσα με τα ίδια τα γυμνά πόδια...κάθε κομμάτι θα'χε το όνομά σου απάνω ανεξίτηλη σφραγίδα...

ένα μοναχά ράγισμα θα ήταν αρκετό...ένα μικρό κρακ να σπάσει τη σιγαλιά της νύχτας..

πριν ραγίσει αυτή η γυάλινη αγάπη...θα ραγίσει η νύχτα πρώτη..θα ραγίσει το φεγγάρι...ο θόρυβος της δικής μου καρδιάς σαν θα σπάει θα'ναι τόσο εκκωφαντικός που θα πάψουν να λαλούν τα πετούμενα σαν θα χαράξει..δε θα υμνήσουν τη ζωή τούτη τη μέρα..

μη..μη λες τίποτα...ό,τι κι αν πεις θα γελάσει η ματαιότητα...

ό,τι κι αν κάνεις δε θα εμποδίσεις το αναπόφευκτο...δεν αποφασίζεις εσύ...

αν πάλι στη φτωχή μήτρα του νου σου γεννηθεί ελπίδα πως θα κολλήσεις τα γυαλιά...μάθε πως τίποτα πιο φρούδο δε θα νιώσεις στο πετσί σου όσο ζεις...

γιατί το παλεύεις?εγώ το'ξερα και πάλι σε έψαξα με λύσσα...και θα το κάνω ξανά και ξανά...δε με νοιάζει που είσαι γυάλινος κι εσύ και η αγάπη σου...είναι σα σφαίρα μαγική...

είναι όμορφο το γυαλί...χάνομαι στην ψευδαίσθηση του αληθινού και στις αντανακλάσεις του βλέπω τα μάτια σου και κολυμώ ξανά..στα χέρια μου δεν είναι πια κρύο το γυαλί...

δε με νοιάζει κι αν κοπώ...άλλωστε δεν έχω αίμα πια μέσα σε φλέβες να κυλάει για να φοβάμαι μην πεθάνω..χιόνια λιώνουν και κυλάνε...όσο για μένα..έχω πεθάνει από καιρό...