η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ

Αυτά τα χέρια 
τα δεδουλευμένα μπόρεσαν 
αγαθά απέδωσαν και χάρες έκαμαν τόσες
που ξέχασα πως προορισμός τους ήταν
να χαϊδεύουν το σώμα σου
Με ρωτούν τις νύχτες 
Πού να ακουμπήσουμε τώρα που δεν μας βλέπει ο ήλιος
Τι να αγγίξουμε άλλο που να΄χει ζωή απ΄τη ζωή σου
Φέρε μας το σώμα του πίσω,φωνάζουν
είμαστε άπραγα και άδεια
άδικα που ζούμε χωρίς χάδια
Αυτά τα χέρια 
διεκδικούν την αμοιβή τους
Αυτά τα χέρια 
διεκδικούν ζωή απ΄τη ζωή μου

Το νόημα της ζωής

Εάν
φύσει
δεν είναι δυνατό
μα εντελώς αδύνατο 
να ζει κανείς στη μοναξιά  
μόνος χωρίς συντρόφους
ενώ το ζην κερδίζεται
πάντα μαζί με άλλους
κυρίως με το δούναι
και με το ‘‘συμφιλείν’’,
ακόμη πιο αδύνατο
χώρια τους το
ευ ζην.

Γι αυτό,
μην ψάχνεις μάταια να βρεις,   
ποιο είν’ το νόημα της ζωής
και σύμφωνα να ζήσεις˙
δεν έχει νόημα η ζωή˙
να ζεις το νόημά της.
ΝΑ ΖΕΙΣ,
όσο μπορείς συμβάλλοντας 
στο πανανθρώπινο εμείς
και ούτω ευ πράττων
και στο δικό σου
το ευ ζην.

ΑΠΛΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Τελευταία έχω ενδυθεί τον ρόλο του παρατηρητή.
Παρατηρώ αχόρταγα τις ανθρώπινες μορφές,
στις τράπεζες, τα σούπερ μάρκετ, τα μέσα μεταφοράς.
Να, τώρα κοιτάζω αυτές τις νεαρές τσιγγάνες 
που μπήκαν στο λεωφορείο μιλώντας ζωηρά, φωνάζοντας έντονα,
χειρονομώντας αναιδώς.
Βλέπω και κείνη την αυστηρή κυρία με τον κότσο που στέκεται παγωμένη
σε πρόωρη ακαμψία, κουνώντας ίσα-ίσα το κεφάλι της
με μια έκφραση οστεοπορωτικής, δήθεν αστικής αξιοπρέπειας.
Δεν της αρέσουν οι εντάσεις.
Η αυτού ταπεινότης αναζητούσε ανέκαθεν τον αποδιοπομπαίο τράγο.
Πως αλλιώς θα παρηγορήσει τον εαυτό της για την διαρκή καβάλα των ανώτερων κλιμακίων;
Δε γνωρίζω πια τί εκφυλίζει περισσότερο τα χιλιάδες άψυχα ζόμπι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. 
Η πατρίς, η θρησκεία ή η οικογένεια.
Σίγουρα ο γιος της θα αναζητά αυτή τη στιγμή τη δόση του,
σε κάποιο παρκάκι στην Ομόνοια, 
σκέφτομαι και αφαιρούμαι ξάφνου από το τοπίο
καθώς διασχίζω τον δρόμο πλαγίως
και μια τεράστια νταλίκα κινδυνεύει να με πατήσει.
"Τι συμβαίνει κοπέλα μου"; ρωτάει έξαλλος ο οδηγός. "Δεν μπορείς να περπατήσεις ευθεία;"
"Ευθεία;" τον ρωτώ κοιτάζοντάς τον με απορία.
"Προσπάθησα κάποια φορά, ατο μακρινό παρελθόν, αλλά ήταν ήδη κλειστός ο δρόμος."

ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ …ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΙΤΕ

Ε….Εσείς θεραπευτές του πόνου
λησμονήσατε να μοιράσετε
τα ψίχουλα της καρδιάς σας
στους βαριά ευπρεπείς …
Το ίαμα ξεχάσατε, και το πουλάτε
σε μικρές δόσεις θανάτου
για να ξεπληρώσετε το χρέος σας
που έχετε υπογράψει με την κόλαση…
Την αγάπη δεν θα την βρείτε
στα πολυτελή μαγαζιά που ανοίξατε
στα δάχτυλα που καίγονται στον πυρετό
μετρώντας τα χρηματοκόκκαλα ασυνειδησίας
Ε…Εσείς θεραπευτές …θεραπευτείτε…
ο χρόνος τελειώνει πάνω από την αποθήκη
όταν τα αποθέματα βαριανασαίνουν…
ο φθόνος μεγαλώνει …και η αγάπη επίσης …
Μην σκοντάφτετε σε λάθος πέτρες …
Σταθείτε εκεί που το λουλούδι
φύτρωσε μόνο του στην ένωση
των δυο παραθαλάσσιων βράχων …

προς ένδειξη μεταμέλειας και ευθιξίας …

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης