ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ

                               Πάλι  εσήμερα  σε  σκέφτομαι.
                               Συνέχεια  στο  νού  φωλιάζεις.
                              ΄Οπου  πηγαίνω,  όπου  βρίσκομαι
                               με  τη  σκιά  σου  με  σκεπάζεις.

                               Ανοίγω  το  τηλέφωνο
                               λίγο  να  σου  μιλήσω.
                               Αλλά  βουϊζει  σαν  καλεί.
                               Αγάπη,  ώρα  σου  καλή.

                               Μηνύματα.  Μηνύματα.
                               Πολλά  λαμβάνω  σήματα.
                               Μαγνητικό  πεδίο
                               πιάνει  εμάς  τους  δύο.

                               Σαν  κλείνω  το  τηλέφωνο,
                               αμέσως  κουδουνίζει.
                               Μιλάς  με  μιά  γλυκειά  φωνή
                               καί τόνειρο  αρχίζει.

                               Σιγά σιγά  μας  κατακτά  η  δίνη.
                               Σκιρτήματα  μέσ΄ στην  καρδιά  αφήνει.
                               Ο  έρωτας  χαρίζει  πάντα  τη  χαρά.
                               Στον  ουρανό  στέλνει  το  νού  χωρίς  φτερά.

                               Μηνύματα.  Μηνύματα.
                               Δικά  σου  ακούω  σήματα.
                               Μαγνητικό  πεδίο
                               μας  παίρνει  καί  τους  δύο.

                               Παντού  υπάρχουνε  τα  κύματα.
                               Γλυκά  ερωτικά  αισθήματα.
                               Η  ομορφιά  υπάρχει  στη  συμπάθεια.
                              ΄Εχουμ'  οι  δυό  μας  τηλεπάθεια.

                               Μηνύματα.  Μηνύματα.
                               Του ΄Ερωτα  τα  σήματα.
                               Μαγνητικό  πεδίο
                               ενώνει  εμάς  τους  δύο.

ΜΑΣΚΕΣ

Μικρό το μονοπάτι σου ζωή.

Στενό κι ανήμερο θεριό ο πόνος.

Μας πόνεσε τα πόδια και τα γόνατα

και της ψυχής τα βάθη.

Και μείναμε σκυφτοί και νικημένοι,

για αλήθεια μιλώντας στη μοναξιά μας.

Κι η μοναξιά αγρίμι ,πηγάδι βαθύ.

Κεντρίζει κι αφρίζει στα μάτια με τρόμο ,

στα μάτια μ ’οργή…

Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί

και μάσκες πετάς  βδελυρές.

Αναρωτιέσαι γιατί μάσκες σου βάλανε

να ζεις  το παρόν σαν ντροπή,

με ντροπή και φόβο.

ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ

Τώρα που νυχτώνει νωρίς

οι ενοχές κυκλοφορούν ελεύθερες από τις πέντε.

Στα πάρκα η μελαγχολία αγγίζει τον ουρανό

νοτισμένο χώμα κυριεύει την όσφρηση

φωνές παιδιών ξεψυχάνε στην απέναντι γειτονιά.

Ο κόσμος ένα ραγισμένο γυαλί

που σπάει μόλις το κοιτάξεις

έρωτες αβασάνιστοι, έρωτες σφραγισμένοι.

Χέρια απλώνονται μέσα στην ερημιά της πόλης

ν’ αγκαλιάσουν το λαβωμένο παρόν

χείλη ματωμένα συλλαβίζουν τη σιωπή.

Μια χώρα μέσα στην αβελτηρία

δεν έχει καταλάβει τον προορισμό της

κουνάει το μαντήλι του αποχαιρετισμού

στ’ αεροδρόμια και στα λιμάνια

ξεπροβοδίζει τα παιδιά της στα βαγόνια της ξενιτιάς

μασάει αιώνες το παραμύθι της εξέλιξης

κι ύστερα αυτοκτονεί σ’ ένα άθλιο υπόγειο

χαράματα με παγωνιά, αφήνοντας τη λάμπα ανοιχτή.

Απ’ έξω ακούγεται το αλύχτισμα των σκυλιών

κι η μηχανή του πρώτου λεωφορείου.

Τώρα που ξημερώνει αργά

οι ενοχές κυκλοφορούν σκοτωμένες από τις πέντε.

Καλό δρόμο

στους γονείς μου

Ο άνθρωπος που συνελήφθη 

από την αιωνιότητα 

με ένα στυλό στο χέρι..... 

όλη η πορεία του μ' ένα σκοπό, 

να γίνει ένα σπερματοζωάριο 

που γονιμοποιεί την άβυσσο,

μ' ένα τίναγμα για πολλούς τρομακτικό

για κάποιους αποτρόπαιο,

χώνεται βαθιά στην αιωνιότητα

ν' ακούσει τα νυχτολούλουδα

που φωτίζουν την ισορροπία του χάους.

Μ' ένα στυλό στο χέρι

περνάει από το ένα ανάμεσα στο άλλο

χορεύει πάνω στις υπεριώδεις κωδωνοκρουσίες

μας καλεί να τραγουδήσουμε δυνατά

αυτό που αποδείχτηκε και πάλι

και γι' αυτό ποτέ δεν το πιστεύουμε,

ότι όλα είναι δυνατά.