Συγκομιδή

Ένα κόκκινο κορμί,

τυπωμένο από σένα,

στέκει για να δει

την εικόνα απ’ το ψέμα.

Ένα πρόσωπο γραμμένο,

αφημένο από σένα,

κλαίει ντροπιασμένο

κοιτάζοντας το πταίσμα.

Μια μορφή κινδύνου,

μια σκιά από εσένα,

στέκει στο όνειρό μου

προστάζοντας πνιγμένα.

Μια φωνή σιγανή,

Απ’ τον τρόμο κι από σένα,

Προσπαθεί να βγει.

Να ζητήσει τα κλεμμένα.

Αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια

Να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο

να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ

για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού

όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-

αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια

τι τέξεται η επιούσια έκφραση;

ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;

σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα

κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;

διάττοντες στίχοι κλιμακτήριος ρυθμός

κοπάδι μαδημένες μαργαρίτες

γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή

ασπαίρει και βογκά στύση αποδημητική-

ερπυστιοφόρο όνειρο τυλίχθηκε

σαν κόκκινη κλωστή σαν την ανέμη

οι προτάσεις των ποιητών σειρήνες μ’ απειλή και κίνδυνο μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων μνήσθητι

Στο ίδιο έργο θεατές

Μας πάνε πάλι σ’ εκλογές στο ίδιο έργο θεατές

που ανεβάζει τον ‘‘Καλό ναυαγοσώστη’’

ίδιο και σήμερα όπως χθες  με άλλους πρωταγωνιστές

κι εμάς ορθίους με εισιτήριο στον εξώστη,

μας έχουν δήθεν για κριτές άχαρους χειροκροτητές

ευκολοπίστευτους, και πάντα προδομένους.

Το φόβο και τον έλαιο γενούνε μέσα στις καρδιές

για να κερδίσουνε από τους γελασμένους.

Άλλοι μιλούν για παροχές και άλλοι για περικοπές

για να γλιτώσουν μια πατρίδα ξεγραμμένη

πνιγμένη από τις αγορές κι από παρέες πονηρές

σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη.

Σενάριο μ’ άθλια πλοκή βγαλμένο από τη διαπλοκή

ίδιο για όλους τους καιρούς τους ανεμοδαρμένους

γραμμένο μ’ άλικη γραφή και του φτωχού την προσμονή

που εξαγνίζει τους αισχρούς και τους ξεπουλημένους.

Να βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς μακριά από τους στεναγμούς

να γίνουμε και λίγο ακροβάτες

μακριά από πένθη και λυγμούς, της εποχής μας τους χρησμούς

να ξεχωρίσουμε από  τις αυταπάτες.

Ν’ αφήσουμε τον καναπέ και ν’ ανεβούμε στη σκηνή

γερά κρατώντας το σκοινί για τους εξωνημένους

να κινηθούμ’ όλοι μαζί να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγείου

με όλα τα αποβράσματα και εξαχρειωμένους.

Σε άλλο έργο ποιητές εμείς σαν πρωταγωνιστές

σ’  ένα σενάριο της δικής μας φαντασίας

να πάμε τότε  σ’ εκλογές  όχι νεροκουβαλητές,

δημιουργοί της πιο φευγάτης εξουσίας.

              Παραλλαγή-διασκευή στίχων του Αντ. Ανδρικάκη, 9-1-2015

Θ(ρ)αύ(σ)ματα

Φτάνει να μπορείς να βάφεις με χρώμα τον πόνο.

Μπλε τον χρωματίζεις  βαθύ μπλε

λάγνο σαν το θαλασσινό κύμα

σε βουλιάζει

σε καλεί

σε ξελογιάζει

σε πετά στον αφρό

σε βυθίζει μέσα του

σε πλανεύει με τις ρυτίδες του

σε καταπίνει ολόκληρη.

Φτάνει να ξέρεις από τα ψίχουλα να φτιάχνεις το ψωμί της νέας μέρας.

Φτάνει να κάνεις τα δάκρυα δρόμους νερένιους

που ποτίζουν τα όνειρα.

Φτάνει να βλέπεις μέσα στα θραύσματα τα θαύματα

φτάνει να ξέρεις από τα θραύσματα να φτιάνεις θαύματα.