ΟΙ ΤΡΟΜΟΙ

ΟΙ ΤΡΟΜΟΙ

Και έτσι με σφάγιασε το Φως και με κυριεύσαν πόνοι

βιώνοντας στο έπακρο τη' θρέψη των πληγών μου

τα έρμα νιάτα στις πλαγιές γλίστρησαν των γκρεμών μου,

τσάκίστηκαν στη πτώση τω, χιλιάδες ήτο μέτρα

γιατί δεν ήμουν σιωπηλός πως θα' πρεπε σαν πέτρα.

***

Και έτσι με σφάγιασε το Φως και με κυριεύσαν πόνοι

το μύνημα Φιλέσπλαχνε τώρα και εντός μου ηχεί

Συ' Πανδαμάτωρ, στου Ναού σου, ψάλων διαταγή

'' Kίνητρα, μείνετε γυμνά' π' της βλαστημιάς τη σκόνη

στα μαρμαρένια ανάκτορα δεν ενεδρεύουν θρόνοι ''

***

Και έτσι με σφάγιασε το Φως και με κυριεύσαν πόνοι

την εντολή ξεστόμησα' ''Να αποσυρθούν οι φάροι''

γυρεβγω ετοιμοθάνατους ν' αρματωθώ τη' Χάρη

μπρος στην θωριά τους, γέροντες ανήμποροι, οι χρόνοι.

Οι τόνοι δεν πλαγιάζοντε αν δε' γενής τους πιόνι..

***

Κι' ετσι με σφάγιασε το Φως και με κυριεύσαν πόνοι,

δικαίως μόνον οι νεκροί, θρηνούνε τους νεκρούς τους.

''Η αργοπορία τάχυστη, λυπόμαστε..''Ο νούς τους!

Μωροί πιά! Ευκολόπιστοι..Δουλείαν σας, αφρόνοι..

***

''Μες τα σκοτάδια ξεκινούν και ξεψυχούν οι τρόμοι''