η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Ψυχή ασπαίρουσα

Ελαμπε ο βράχος κοφτερός
Ίδιος η ευθύνη
Ίδιος η ιστορία
Μέσα σε πέλαγος ριγμένος αιώνες
Να ποπτεύει τα νησιά του
Να στέκεται ίδιος με μαχαιριά
Που μάχεται γι’ αυτές τις πολεμίστρες της αλμυρής πηγής
Για το γαλάζιο της προδομένης περήφανης ψυχής
Φιλόξενο πέλαγο που κανείς δεν θρέφει
Παρά μόνο ο ήλιος που τον κοιτώ από ψηλά
Σε αντανάκλαση που ίδια ασπίδα μέγιστη
Για κάθε ύβρη
Φυλάει την ψυχή ασπαίρουσα
Κομίζει μια μετάγγιση
Σε κάθε πληγή
Ξανά και ξανά
Και πάντα θα πράττει μέχρι το τέλος του χρόνου
Μέχρι τούτη η γης να είναι ανάμνηση
Πλεγμένη σ’ αστέρια μακρυνά
Και η ψυχή του τόπου αυτού
Να παίρνει μορφή ξανά
Εκεί
Θρύλος για τους γενναίους
Δέος για τους μοιραίους
Ίδιος σκοπός ζωής
Μία νέα κοιτίς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης