Σας χαιρετώ, εσάς που εντός σας φέρετε
το Ήθος!
Θέλω οι άνανδρες οι Νύχτες ν’ ανάψουν τα φώτα τους,
ν’ ανοίξουν τα μάτια τους.
Θέλω η αιώνια η Σιωπή να μην κρύβει την ευθυμία της
τον θυμό της.
We’ve
chosen accordingly so as to forget and forgive lest not forgiven.1
Θέλω το χαμηλόφωνο Ξημέρωμα ν’ ανοίξει δρόμο στον γυμνό
αιθέρα.
Σας χαιρετώ,
εσάς που εντός σας φέρετε
τις Στάχτες!
Που είναι η Ελλάδα που καταστρέψαμε εις γνώσιν
μας;
Που είναι η άγνοια
που μας έκανε συνένοχους στον θάνατο της σοφίας;
Που είναι η
ελευθερία που διαμόρφωσε ιδέες και πιστεύω;
Που είναι ο Χρόνος που σπαταλήθηκε περιμένοντας;
Στα στήθη των παιδιών μας, καρτερία και υπομονή τα όνειρα τ’
αξελόγιαστα,
τα χέρια του αγρότη
Τα άυπνα μάτια του Αυγερινού –
Της Αφροδίτης, τα χέρια του Αποσπερίτη – σταυρωμένα τρεις
φορές
καταμεσής στο
τραγούδι του Έρωτα,
στην Ηχώ των μελτεμιών.
Που είναι η Ελλάδα που πτωχεύσαμε εις γνώσιν μας
πριν την
Γέννηση της;
Ω χέρια άπληστα κι απρόσιτα σας κατέχω, σας νοώ.
Τώρα στις ψυχές μας γειτονέψανε τα λάθη.
Η απερισκεψία!
Για τελευταία φορά θέλω στην μνήμη μας να μείνουν τα καμώματα
Των τραπεζών, των πολιτικών, των Ύστατων προσπαθειών ημών.
Για τελευταία φορά θέλω ο χρόνος δάκρυα απογόνων να γίνει
στα πρόσωπά μας. __________________________________________________
1 Έχουμε
επιλέξει αναλόγως έτσι ώστε να ξεχάσουμε και να συγχωρέσουμε
ακόμη κι αν δεν συγχωρεθούμε.
