η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Δεν έχω πια τι να σου πω ,να σε παρηγορήσω.
Τα λόγια σε κουράσανε κι οι παρηγόριες κι οι ψευτιές
 και θέλεις τώρα πράξεις, με συνέπεια και συνέχεια…
Μα συ τι κάνεις; Κάνεις έστω το ελάχιστο;
Τι το καλό έχεις για να κομίσεις στον αγώνα;

Πολύ το νου σου σκότισαν παράλυτες ψυχές
και ψάχνεις για τη λύση σ’ άγονες διαδρομές …
Ξαστόχησες στο δρόμο και πίστεψες στ’ αλήθεια
 πως  είναι σύνθετο και άλυτο το πρόβλημα-ίδιο με γόρδιο δεσμό.

Όλα τα σύνθετα  γίνοντ’  απλά και με απλά μαθηματικά,
με πράξεις βέβαιες και λογικές. Αυτοί καιρό κάνουν διαίρεση,
απλά και βολικά. Λαό τον κομματιάζουν.
Ταυτόχρονα κι αφαίρεση, αρπάζουν και ρημάζουν.
 Τον δέρνουν και τον σφάζουν… περήφανο λαό.
 Σ’ εγκλώβισαν σ’ αυτές τις πράξεις  
και σε εθίσανε σ’ αυτές τις άλογές τους  λογικές…
 Και πίστεψες πως άλλες πράξεις δεν  είναι εφικτές.

Κι  όμως  η πρόσθεση είναι η πρώτη κι η πιο απλή η πράξη,
 που εύκολα την έμαθες παιδί, κι είναι καιρός που ξέχασες,
μπλεγμένος στη διαίρεση και την πολλή αφαίρεση…
Και τώρα θόλωσαν τη σκέψη «κύμβαλα αλαλάζοντα»
 με άδειες πλέον λέξεις , να μη θυμάσαι τ’ απλά, τ’ αυτονόητα,
που λαούς δυναμώνουν και στήνουνε ορθούς.
 Πρόσθεση, όταν κάνεις, μ’ άλλους πολλούς μαζί ,
τότε πολλαπλασιάζεις σε λίγο την ορμή,
για τα μεγάλα και πολλά ,που είναι πια μπροστά.
 Κι η  πράξη που ακολουθεί μαζί, τα κάνει θαυμαστά.…

Ένα απλό κουβάρι είναι  λοιπόν το πρόβλημα
 και κρύβουνε την άκρη του δολίως κι αυθαιρέτως ,
γι’ αυτό αφηρημένος την έχασες κι εσύ…
 Κι έγινε ένα κουβάρι ο νους σου κι η ψυχή.

Γρήγορα πια το νήμα απλώνει και γίνεται αλυσίδα,
άρρηκτα  συνδεμένη, όσο  η ψυχή απλώνει …χέρι στο διπλανό.
 Και λευτερώνεται … Κι ο νους πλαταίνει…
Και τέτοια ανθρώπινη αλυσίδα λαού ενωμένου,
ούτε που το φαντάζεσαι σε ποια πράξη περνά!

Ψάξε το λόγο π’ απαντά μόνο σε τέτοιες πράξεις
καθώς είναι μπροστά σου .Είν’ η αλήθεια που βοά
 καιρό πια τώρα, μα δεν την καταδέχεσαι…
Εθίστηκες πολύ μες στην καχυποψία και μες στην απραξία,
μα η φωνή αυτή σ’ αγώνα σε καλεί… πράξη λυτρωτική.
 Αν εσύ δεν  αντέχεις τούτη την παιδωμή, σ’ αξίζουνε πια τότε
«οι από μηχανής θεοί», που άλλοι ορίζουνε για σε …
να οδηγούνε τη ζωή στην  άβυσσο…

Δική σου είν’ η απόφαση, στα χέρια σου η ζωή, που την ακολουθεί…
 Μα κι ο καθείς μας μια πατρίδα είναι, που θέλει να σωθεί,
 με μία μόνο λύση να είναι εφικτή, παλλαϊκή ενότητα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης