Τέλος εποχής- ανοχής για την Ελλάδα

στο Βαγγέλη

Σε συναντώ συνέχεια και συνέχεια

από πλατεία σε πλατεία

χορταριασμένο, αξύριστο και μόνο.

Αυτή η ανάγκη σου να ουρλιάζεις ότι ζείς.

Και κείνα τα πανώ που κρατάς

νομίζεις με ξεγελάνε;

Ασήκωτο το βάρος της ελευθερίας

αίμα δικό μου πάνω της

και συ να προσπαθείς να το ξεπλύνεις.

Και γω να χάνω κι άλλο αίμα.

Να μυρίζει καμμένο δάσος η ανάσα μου

και συ να με φιλάς.

Να σκοτώνουν τα παιδιά μου και συ να ξαναγεννάς.

Πύον να στάζει απ το κομματιασμένο σώμα μου

και συ να μ ερωτεύεσαι.

Δεν φτάνουν σου λέω αυτά για να μην πεθάνω.

Σκάψε το χώμα στα πόδια μου,

έχω κρυμμένα όπλα.

Και πρόσεχε,… ε, ψηλά να σημαδεύεις

εκείνον που τα σχοινιά κουνά,

δεμένα από τους ώμους

και πές του πια, πως δεν με λένε

Μαριονέττα.