Ο ιστός του μεταξιού

                                                Κραυγή ανέμου

                                                στην αδυσώπητη μοίρα

                                                που κάμπια

                                                κρατάει

                                                την προαιώνια πεταλούδα,

                                                ο θυμός

                                                θα σχίσει τελικά

                                                τον ιστό

                                                του μεταξιού,

                                                καθώς, είναι μακρύς

                                                ο δρόμος της Ιθάκης,

                                                αν είναι επιλογή,

                                                βαθειάς σοφίας

                                                ατραπός,

                                                του κόσμου τα γραμμένα

                                                όλα θα δει,

                                                μεσ’ στο σκοτάδι,

                                                πριν το φως

                                                του Ήλιου αντικρύσει,

                                                πριν το χέρι

                                                απλώσει

                                                για ένα χάδι,

                                                ένα φιλί,

                                                αηδιασμένη απ’ τη σοφία

                                                της μοναξιάς,

                                                κι ας ήταν επιλογή,

                                                ο χρόνος πια

                                                δεν θα’χει σημασία

                                                στον κύκλο της αγάπης

                                                πούναι ατέρμονος,

                                                το μόνο που θ’ αλλάξει

                                                είναι ο πόνος,

                                                δεν θα’ναι πια ο ίδιος,

                                                γιατί θ’ αντέχεται,

                                                στ’ ουρανού την ύψιστη

                                                αλμύρα

                                                που όλα τα «ψήνει»,

                                                μα μέχρι χτες

                                                ήταν γολγοθάς

                                                της λήθης ο σταυρός,

                                                όχι τυχαία

                                                προκλητικός,

                                                σαν χείμαρρος,

                                                σαν καταρράκτης,

                                                μυρίων συναισθημάτων,

                                                με αιτία

                                                χωρίς αιτία

                                                στης Κίρκης το νησί.

Η μυθολογία του σκοταδιού

Σήμερα μ’αγάπη θα σου σερβίρω

την καρδιά μου πάνω στο πιάτο,

μ’όλο το αίμα της και το μαχαίρι

να πάλλεται μπηγμένο ως τον πάτο.

Ύστερα για επιδόρπιο,

ένα λευκό μου στίγμα 

γδαρμένο ως το κόκκαλο σαν γύμνια,

κι έναν καθρέφτη ανάμεσά μας

να αντανακλάει τα κενά μας.

Λένε πως είμαι αρκετά νεκρή,

εσύ να υποθέσω πως τυφλώθηκες;

Όμορφη

Κύματα στην ακτή μετρά

που σκαν σιγά σιγά
Κανείς δεν είναι δίπλα της
για να την κυνηγά

Όμορφη, χαμογελαστή
μικρή και δροσερή
πως πάντα θα’ταν νόμιζε
μ’αλλάζουν οι καιροί

Και τα μικρά τα κύματα
θεριεύουν και φουντώνουν
και μες στ’αθώα μάτια της
μπαίνουνε και φυτρώνουν

Ποιος, των γλυκών ονείρων της
στυγνός παραχαράκτης
άφησ’ελπίδες ψεύτικες
να καιν τα βλέφαρά της;